Rozdział 3:I hate my family!

Wyrwałam się za snu i podskoczyłam na łóżku. Ktoś dobijał się do domu. Na zegarku cyfry wskazywały godzinę 03.30. Kto chce coś o tej porze. Wstałam i podeszłam do drzwi. Zdziwiłam się , bo było zimno , a przed drzwiami stał jak zdążyłam się niedawno dowiedzieć chłopak o imieniu Harry.
-Co ty tu robisz?-zapytałam zaspanym głosem
-Ja.....no.....Nikogo nie ma w domu. Nie mam się gdzie podziać. - odpowiedział
-I dlatego przychodzisz do mnie? A gdzie reszta twoich kolegów?
- Oni są na imprezie i nie mam klucza do domu.
-I?
-Mogę u ciebie zostać?-zapytał
-Chyba cię głowa boli......-odpowiedziałam i chciałaś zamknąć drzwi , ale chłopak przytrzymał je nogą.
-Ej no.....idź sobie!-krzyknęłam
-Proszę.
Chłopak zrobił słodkie oczka , którymi patrzył prosto na moje.
-Jutro rano się wynosisz.
Wpuściłam chłopaka do środka. Z szafy wyjęłam czystą pościel i rzuciłam są na kanapę.
-Masz pościel. Śpisz tu. -powiedziałam
-Dziękuję.-chłopak uśmiechnął się do mnie

Chciałam wrócić do swojego pokoju , gdy Harry nagle zapytał.
-A gdzie twoi rodzice?
Łezka zakręciła mi się w oku.
-Nie wiem.

-Nie wiesz gdzie są twoi rodzice?-znowu zapytał

-Nie! Czy to takie ważne?!-zdenerwowałam się

Wstałam i wyszłam z pokoju. Usłyszałam , że chłopak dodał ciche przepraszam.

Rano wstałam o 10. Poczułam zapach dobiegający z kuchni. Zadałam sobie pytanie 'Rodzice wrócili , czy Harry jeszcze nie poszedł?' Zeszłam cicho po schodach. Weszłam do kuchni i zobaczyłam jak Harry przerzuca naleśnika na patelni.

-Co tu robisz?-zapytałam

Chłopak uśmiechnął się do mnie.

-Naleśniki.-odpowiedział

-Miało cię tu nie być.

-To podziękowanie za to , że pozwoliłaś mi zostać. Siadaj. Wkładam naleśniki.

Wskazał ręką na krzesło. Posłusznie wykonałam jego prośbę. Chłopak podał mi talerz z kilkoma naleśnikami , a sam usiadł z talerzem obok mnie. Gdy kończyłam jeść usłyszałam pukanie do drzwi. Poderwałam się z krzesła i poszłam otworzyć. Przed drzwiami stała Jesy z......czekaj.....Oni mi się nawet nie przedstawili. Koledzy Harry`ego.

-No hej!-powiedziała Jesy

-Hej!-odpowiedziałam i ją przytuliłam

-Cześć!-powiedzieli chłopcy

-Jest Harry?-dodał........blondas

-Tak. Wejdźcie.-wskazałam ręką kuchnie

Wszyscy powędrowaliśmy do Harry`ego.

-Tu jesteś!-krzyknął......chłopak w czerwonych spodniach

-Nie miałem kluczy.-odpowiedział Harry i wzruszył ramionami

-A no tak.-dodał inny i się uśmiechnął

-Jestem Louis!-krzyknął do ciebie jeden z chłopaków , a potem reszta ci się przedstawiła

-Amelia.-odpowiedziałam

-Ej ja też chcę naleśnika!-krzyknął Niall

-Są jeszcze....Zjesz i już was nie ma-powiedziałam

Usłyszałam przekręcany klucz w drzwiach i już wiedziałam , że szykuje się kolejna kłótnia z rodzicami.

-No i zaraz się zacznie-powiedziałam cicho pod nosem i zrobiłam smutną minę

Do kuchni weszli rodzice.

-Co oni tu robią!?-krzyknął tata i wskazał na chłopaków

-Już wychodzą. To tylko nowi sąsiedzi.

-Tak?! Sprowadzasz sobie jakiś chłopaków do domu pod nasza nieobecność?!-krzyknęła mama

-Was nigdy nie ma!!-wkurzyłam się

Waszą kłótnie obserwowali chłopcy i Jesy.

-Ciesz się , że masz dom i pieniądze!-krzyknął ojciec

-Wolała bym być biedna i nie mieć domu , ale mieć rodziców , którzy mnie kochają!

-To idź na ulice i znajdź sobie lepszych rodziców! Jesteś niewdzięczna!-krzyknęła mama

-I tak zrobię! Wyprowadzam się! :'( -krzyknęłam i pobiegłam do swojego pokoju. Osunęłam się na drzwiach i zaczęłam płakać. Dlaczego mam takich rodziców? Dlaczego mnie nie kochają? Zadawałam sobie tysiące pytać. Spakowałam się w walizkę i zeszłam na dół po schodach. Na dole nie było już ani Jesy , ani chłopaków. Wygonili ich. Rodzice siedzieli w salonie i o czymś rozmawiali. Przerwałam im to. Popatrzyli się na mnie.

-Wyprowadzam się.

-Ciekawe , gdzie pójdziesz?-zapytała mama i się uśmiechnęła

-Jak najdalej od was.-powiedziałam

Podniosłam swoją walizkę i wyszłam przed dom.

-Gdzie ja teraz pójdę? Co ze mną będzie? -powiedziałam sama do siebie i wyszłam z 'mojej' posesji.

________________________________________________________________

CZYTASZ=KOMENTUJESZ

Wiem , wiem. Długo czekaliście. Napisałam już dla czego. Ten rozdział jest krótki , ale przynajmniej podoba się wam? Mam nadzieje. Nie macie focha nie? ♥ Kocham was ♥

-Weronika:)